* το παράρτημα του γεωπονικού πανεπιστημίου αθηνών στο ντουμπάι: έξω [εξακολουθούμε να] πάμε καλά...
* ο τρόπος που μιλά η ζυράννα ζατέλη [στον σταύρο διοσκουρίδη, στην "lifo"], και το τι λέει, βέβαια - για τον πατέρα της, ας πούμε: "ήταν κι αυτός ένας ιδιόρρυθμος κανονικός άνθρωπος".
* η επανέκδοση, σε έναν τόμο, όλου του δοκιμιακού έργου τού δημήτρη νικολαρεΐζη [1908-1981] από τις εκδόσεις "άγρα". δυό μόνο παραδείγματα από συνέντευξή του -στα 30 του χρόνια!- όπου -όπως μας υπέδειξε ο δημήτρης δασκαλόπουλος στην πρόσφατη παρουσίαση τού βιβλίου στο "βιβλιοπωλείο της εστίας- ουσιαστικά 'αυτοσυστήνεται': "η τέχνη δεν είναι μόνο έκφραση αυτού που υπάρχει, δηλαδή πραγματικότητα βαλμένη σε ύφος, αλλά κάτι ασύγκριτα πιο μεγάλο: ένας σπόρος άπλαστης ζωής, μια σαϊτιά προς το μέλλον." - και: "σκοπός της κριτικής [] είναι [] να στηρίξει την ιδιοτυπία του έργου."
* κι ας βγήκε το 2010 [μου είχε διαφύγει], αναπνέει την 'μετά το 2009' εποχή που ακόμα ζούμε: το βιβλίο με τα ποιήματα της αθηνάς παπαδάκη, με λύχνο και λύκους [εκδ. νέδα]: [και] γιατί κάνει ένα -αν δεν γελιέμαι- μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, πράγμα πάντα χαρμόσυνο. "κατατρεγμένο / αλλά ασύλητο / το κέντρο. / [...] / παίρνουμε τον καιρό αγκαλιά / και κάπου κάπου / μειδιούμε."
* ο τρόπος που μιλά η ζυράννα ζατέλη [στον σταύρο διοσκουρίδη, στην "lifo"], και το τι λέει, βέβαια - για τον πατέρα της, ας πούμε: "ήταν κι αυτός ένας ιδιόρρυθμος κανονικός άνθρωπος".
* η επανέκδοση, σε έναν τόμο, όλου του δοκιμιακού έργου τού δημήτρη νικολαρεΐζη [1908-1981] από τις εκδόσεις "άγρα". δυό μόνο παραδείγματα από συνέντευξή του -στα 30 του χρόνια!- όπου -όπως μας υπέδειξε ο δημήτρης δασκαλόπουλος στην πρόσφατη παρουσίαση τού βιβλίου στο "βιβλιοπωλείο της εστίας- ουσιαστικά 'αυτοσυστήνεται': "η τέχνη δεν είναι μόνο έκφραση αυτού που υπάρχει, δηλαδή πραγματικότητα βαλμένη σε ύφος, αλλά κάτι ασύγκριτα πιο μεγάλο: ένας σπόρος άπλαστης ζωής, μια σαϊτιά προς το μέλλον." - και: "σκοπός της κριτικής [] είναι [] να στηρίξει την ιδιοτυπία του έργου."
* κι ας βγήκε το 2010 [μου είχε διαφύγει], αναπνέει την 'μετά το 2009' εποχή που ακόμα ζούμε: το βιβλίο με τα ποιήματα της αθηνάς παπαδάκη, με λύχνο και λύκους [εκδ. νέδα]: [και] γιατί κάνει ένα -αν δεν γελιέμαι- μεγάλο βήμα προς τα εμπρός, πράγμα πάντα χαρμόσυνο. "κατατρεγμένο / αλλά ασύλητο / το κέντρο. / [...] / παίρνουμε τον καιρό αγκαλιά / και κάπου κάπου / μειδιούμε."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου